Teoretycznie. Bo w praktyce za bardzo go nie widzę.
A ci, którzy czytając tytuł posta zanucili w głowie piosenkę Lato, mają ode mnie punkt.
Ale do rzeczy. Tak więc witam ponownie. Nieco z opóźnieniem, ale zawsze. Mówiłam, że zajmę się blogiem jak należy, więc dążę do momentu, gdy częstotliwość postów nie będzie pozostawiała wiele do życzenia (bo mimo wszystko trzeba czytelników zostawić z lekkim niedosytem). Także oto i jestem.
Czuję się zobowiązana przestrzec Was przed dzisiejszym postem. Osoby o słabej psychice, które nie dadzą sobie rady z ogromem zdjęć niczym z ckliwego romansidła wyjętych, lepiej niech darują sobie tą notkę. Nie chcę brać odpowiedzialności za Wasze koszmary.
Może niektórzy z Was pamiętają, że w zeszłym roku byłam w Jastrzębiej Górze. Nie pamiętają? To łapcie linka, powspominajcie sobie razem ze mną. Wtedy opublikowałam te 'nie-morskie' zdjęcia, dzisiaj natomiast (o m g, ale mam zapłon) nadszedł moment na publikację tych typowo morskich.







Jak na romantyczną marzycielkę przystało- lubię takie klimaty. Co ja tu Wam będę ściemniać, że lubię heavy metal i gardzę fotografiami przedstawiającymi zachody słońca, kiedy tak nie jest. Kawa na ławę i ciasto obok.
Tymczasem uciekam poużalać się nad swoim zdjęciem do dowodu osobistego w pozycji frontalnej. Nie wiem jak to się stało, że aktualnie takie są wymogi, ale głęboko nad tym ubolewam. I to stworzenie ze zdjęcia przypominające świnkę Pigi też.
Idę płakać, bajo!

Dzisiaj będzie mało zdjęć i mało treści. Czyli post z rodzaju tych, które w blogosferze są lubiane najbardziej, bo nie trzeba ich po prostu czytać
Czyżbym wstała dzisiaj lewą nogą?
Nie pamiętam, ale gdy rano dowiadujesz się, że nie możesz zjeść na śniadanie swoich ulubionych płatków, ponieważ dnia wczorajszego brat postanowił ich skosztować (zostawiając tobie porcję równą garstce i naiwnie myśląc, że tyle ci starczy),  to taki dzień nie może być udany. Choćby nie wiem jak był ładny, a ptaki wyćwierkałyby mi Chopina pod oknem- tęsknota za smakiem płatków śniadaniowych przebija wszystko.



A gdzieś tam w międzyczasie stuknął mi rok blogowania, stąd gorzkie refleksje mam w zanadrzu.
Tymczasem... Znikam sobie z wirtualnego świata na jakieś 2 tygodnie. Moje oczy żądają przerwy.
Ale! Obiecałam sobie już w maju, że zajmę się blogiem jak należy, więc mimo że przez najbliższe 2 tygodnie mam zamiar nie włączać komputera, to jeśli mi się uda, ujrzycie tutaj posty zaplanowane.
Bajo!

Wydawać by się mogło, że rzucam słowa na wiatr. Mówi taka, że będzie dużo postów, po czym znika na tydzień a blog mchem zarasta. Takie jest życie proszę państwa, takie jest życie.
Żeby nie było znowu tak poetycko-patetycznie, dzisiaj post z rodzaju rękodzieła.
Z twórczej niemocy popadłam w twórczy szał, nie tyczy się to natomiast pisania. Mój mózg co chwilę wysyła mi sygnał, bym przestała pisać, bo taka nieokiełznana mieszanina słów wręcz rani oczy. Bo wena to już jest takie wredne stworzenie, że zawsze jej nie ma, gdy jest potrzebna. A im bardziej chce się napisać dobrego posta, tym bardziej nic nie wychodzi.
W każdym razie... Jako że ostatnio krucho u mnie z kasą (matko i córko, ojcze i synu, czyżbym właśnie przyznała się do tego na blogu?!) postanowiłam, zamiast zamawiać jakieś drewniane przedmioty do ozdabiania, rozpocząć poszukiwania na strychu i wszelakich pomieszczeniach typu graciania etc etc i znalazłam ją- piękną, "opaloną", spoglądająca na mnie zza lakierowanych warstw niby-ramkę. A dlaczego niby? Bo w gruncie rzeczy ramką tego nazwać nie można, gdyż pierwotne przeznaczenie tego drewniaka nie jest mi znane.
Wzięłam się zatem do roboty- najpierw w ruch poszedł papier ścierny a mym oczom spod owej "opalenizny" ukazała się szlachetna, blada karnacja. Nie na długo, bo jednak odrzuciłam pomysł zostawienia jej w stanie surowym i potraktowałam ją farbą. Najpierw jedną, potem drugą, a następnie znowu papierem ściernym. I wszystko byłoby dobrze, gdybym nie zdecydowała się na transfer. W chwilach gdy razem z taśmą odchodzi kawałek farby, a preparat do transferu zostawia obwódkę wokół liter jedyna myśl, która przychodzi do głowy to: