Lubimy w blogosferze posługiwać się fachową terminologią. W końcu dzięki stosowaniu profesjonalnych zwrotów my sami stajemy się bardziej profesjonalni. Dlatego nadszedł w końcu dzień, gdy stałam się na tyle dojrzała, by zacząć tworzyć własne pojęcia.
Tak oto powstał styl babciny.
Nie retro, nie vintage albo inne nazwy, które stosujemy często nieadekwatnie do swoich prac bo nie wiemy o co cho. Dzięki utworzeniu tego właśnie stylu nie mam problemu z określeniem swojej pracy, a moje życie stało się dużo prostsze. Wait a minute, to nie reklama proszku do prania.
W każdym razie... Ci, którzy zagościli kiedyś w zakładce "O mnie" na moim blogu mogli zetknąć się ze stwierdzeniem, że jestem pełna sprzeczności. Nie była to bynajmniej fraza zmyślona na potrzeby bloga, ale święta prawda. Tak jest również w tym przypadku- nie wiem, co lubię bardziej- czy ten kiczowaty, babciny styl obfitujący w kwiaty niczym nastoletnia twarz w pryszcze, czy bliżej mi do minimalizmu. Ale czy muszę się określać? Ograniczenia są dla kierowców.
Identycznie jest z moimi relacjami ze sklepami internetowymi. Mój stosunek do nich jest niczym uczucie Anny Kareniny do Wrońskiego- kocham je i nienawidzę jednocześnie. Kocham, bo ułatwiają mi życie w towarzystwie mojej aspołeczności, dzięki czemu mogę robić zakupy sprzed ekranu. Nienawidzę, bo nigdy nie jest tak, by jeden sklep zawierał wszystko, czego bym chciała, dlatego aby zaopatrzyć się we wszystkie potrzebne materiały, trzeba zrobić rundkę minimum po 5 sklepach. I płacić za każdym razem za przesyłkę, of course. A zawsze akurat gdy robię zamówienie, nie mają na stanie tego, czego bym chciała. Ach, ciężkie jest życie rękodzielnika-amatora.






Teraz czas na pytanie- jaki był prawdziwy cel zrobienia tych zawieszek? Tak naprawdę nie miały one wcale zawisnąć w korytarzu, a jedyną pobudką do ich zrobienia była chęć wypróbowania nowego rodzaju transferu. Z drukarki atramentowej. Wydało się.
A na koniec powiem tylko, że dla nie-miłośników stylu babcinego, w najbliższym czasie pojawi się alternatywne rozwiązanie. Ale o tym niebawem...
A teraz kapelutki na głowy i wio na słońce!