Pomyślałam sobie- dobra, niech będzie, napiszę posta. I tak zrobiłam sobie dzisiaj dzień wolny, totalne odmóżdżenie czy jak tam to nazwać. Zwyciężyła we mnie potrzeba nicnierobienia, a moim maksymalnym wysiłkiem było dzisiaj przechodzenie z łóżka na kanapę. I na odwrót. Cały dzień chodzę zaspana mimo wypitej kawy (a ja z reguły nie piję kawy, więc to był wyczyn). Tylko że już mam wyrzuty sumienia, że zmarnowałam cały dzień, nie zrobiłam kompletnie nic (i wcale nie przesadzam), więc rezultat tego dnia wolnego jest chyba odwrotny niż zamierzałam. Odpoczęłam fizycznie, ale nie psychicznie. A tak miło byłoby uwolnić swój mózg od stresu....

Ale z drugiej strony byłam totalnie wypompowana i zbrakło mi dzisiaj motywacji do działania, więc...

Po prostu- nic mi się nie chce. Chyba każdego łapie czasem ten stan? (proszę powiedzcie, że tak; muszę mieć przynajmniej świadomość, że nie jestem w tym osamotniona).

A jako tło do tych niezwykle fascynujących refleksji na temat życia- zdjęcia zrobione jakiś czas temu ale do tej pory przez mnie nie publikowane z przyczyn bliżej nieznanych. A właściwie znanych, ale who cares.

U większości blogerów w tym okresie pojawiają się posty podsumowujące mijający rok etc. Ale nie u mnie, nieee. Ja jak zwykle muszę się spóźnić z dodaniem notki i chociaż już nie pora na bożonarodzeniowe posty to ja łamię wszelkie reguły i powspominam sobie wydarzenia sprzed tygodnia. (nie no serio, czy to w ogóle legalne dodawać post o Bożym Narodzeniu gdy sylwester już za nami?)
Do rzeczy.

Nie byłabym sobą gdybym nie robiła zdjęć w te święta, ale w tym roku byłam tak zmęczona, że zanim się zorientowałam, że nie mam aparatu to już otwieraliśmy prezenty. Więc biegiem do pokoju po sprzęcior i zaczęłam cykać foty (ohoho, jak ja uwielbiam to ambitne określenie idealnie oddające moje ubytki intelektualne). W tym roku postanowiłam wprowadzić nową 'tradycję' rodzinną, a mianowicie 'niepozowane' zdjęcia. Na czym to polegało? Każdy po rozpakowaniu prezentu musiał zrobić do aparatu minę pt. "Zaskoczenie/Zadowolenie". Zdecydowanie wygrał mój brat, którego euforia po ujrzeniu skarpetek została uwieczniona na wieki wieków. Jeszcze mi wszyscy podziękują, gdy za 10 lat przysiądziemy wspólnie do albumów i zobaczymy swoje miny. Ale hej! odrobina dystansu do siebie jeszcze nikomu nie zaszkodziła ;) Mam szczególne upodobanie do śmiesznych zdjęć, bo oglądając właśnie takie fotografie tworzymy sobie piękne zmarszczki mimiczne będące świadectwem dobrych chwil.



A tutaj taka sobie o, bombka mojego wykonania (oczywiście ta po prawej, nie te dzieci na sankach). Co w niej jest takiego niezwykłego, że ją pokazuję? Jest tegoroczna, wow! A w poprzednim poście mogliście zobaczyć jedną stronę serduszka, dzisiaj natomiast pokazuję drugą.

Jak to było u mnie z tymi świętami? Otóż czasy gdy błyszczącymi z podekscytowania oczyma spoglądałam na choinkę niestety już dawno minęły. (Jestem krótkowidzem więc bez okularów mam magię na wyciągnięcie ręki). Ale czas spędzony z najbliższą rodziną, wspólne żarty podczas oglądania świątecznych filmów, pasterka, pieczenie ciastek do 00.30, robienie świątecznych dekoracji (omg, moje pierniczki zawisły na choince!), uśmiech na twarzy bliskich, wspólne lepienie pierogów i nowe spojrzenie na życie sprawiły, że i na mojej twarzy zagościł ten dziwny grymas zwany uśmiechem ;)

Ale... wydaje mi się, że w końcu odnalazłam rozwiązanie zagadki pt. "Dlaczego święta nie cieszą tak bardzo jak za lat dziecięcych?". I nie chodzi tu wcale o wiarę w świętego Mikołaja czy jej brak ;) U mnie zaczęła szwankować umiejętność doceniania chwili. Kiedyś potrafiłam się nią cieszyć, teraz zaś jestem mistrzem zamartwiania się i analizowania. Bo zamiast myśleć o Wigilii i 2 wspaniałych dniach Bożego Narodzenia nachodziły mnie smutne refleksje, że przecież zaraz będzie po wszystkim, wszystko się skończy... Dlatego w tym roku nie chciałam się zamartwiać przyszłością, lecz moim celem było skupienie się na TERAŹNIEJSZOŚCI. Pozwoliłam sobie na pełen luz i uwolnienie mózgu od natrętnych myśli o przyszłości. Bo liczy się tu i teraz. Liczy się chwila.
A ja płaczę na "Kevinie..."
...