No i tak...

Moja energia jakoś ze mnie uchodzi. Cały ten optymizm, który formowałam w sobie od końca matur nagle gdzieś się ulotnił z powodu jednego głupiego incydentu. Gdzie tu sprawiedliwość ja się pytam, skoro pracujesz nad czymś tyle czasu a to zostaje zburzone w przeciągu jednego dnia, godziny, minuty, sekundy? Ale nie, ja nie zwalam tutaj niczego na jesienną chandrę, bo to wcale nie jest to. Po prostu zawiodłam się na ludziach. Ok, znowu muszę przystopować z tym analizowaniem wszystkiego. 

Po prostu z czasem dochodzi się do takiego wniosku, że kompletnie nie pasuje się do społeczeństwa. Wydaje mi się, że każdy, dosłownie każdy, umie się odnaleźć, znaleźć grono osób, do którego pasuje, a ja jestem taka... niepasująca do niczego. Teraz zagwozdka- czy publikować posta najeżonego filozoficznymi rozważaniami wtorkowego dnia? Za późno, już opublikowany.

Ale koniec z tym marudzeniem (ehem, zauważyłam już, że posty tego typu nie cieszą się dużym zainteresowaniem, bo chyba każdy woli naładować się pozytywną energią niż czytać biadolenie zagubionego dziewczęcia czyli mnie). Na dowód mojej niezdarności dodam tylko, że to trzeba być mną żeby skaleczyć sobie 3 palce kartką papieru. Taaa, Operon i te ich książki jak gilotyna. Przepraszam, zbiory zadań. Suniesz palcem po brzegu opasłego tomiska w celu znalezienia odpowiedzi a kończysz z "raną" palca (i histerycznym wybuchem na jego widok).

Ach, no i dzisiaj kolejna porcja moich bazgrolaków. Powiem Wam, że ostatnio naszła mnie PRAWDZIWA chęć na rysowanie. Mówię poważnie, uczucie obce mi od 2 lat zawitało całkiem niespodziewanie (dodam, że ktoś z Was mnie zainspirował i jeśli uda mi się zrealizować mój rysunkowy projekt to nawet powiem kto i pokażę rezultaty ;)). Te oto tutaj to oczywiście prace stare.

I ostatnia sprawa. Ostatnio intensywnie zastanawiałam się nad zawieszeniem bloga jednak nie mam do tego serca (ależ patetycznie to brzmi). Dlatego bardzo możliwe, że będę pojawiać się tutaj rzadziej, najpewniej raz na dwa tygodnie (chociaż nie wiem czy dam radę, ponieważ blogowanie strasznie uzależnia; aczkolwiek następnego posta planuję na przyszły wtorek więc jeszcze nie wprowadzam tych "drastycznych" zmian). Powód jest prosty- muszę skupić się na nauce a blogosfera pochłania ogromnie dużo czasu także mus to mus. 

Super post mi wyszedł, jak zwykle o wszystkim i o niczym. Mistrzostwo.

I witamy jesień w naszych skromnych progach! Po tak upalnym lecie witam ją z westchnieniem ulgi, z rozradowaną miną człowieka, który cieszy się, że nastał kres roztapiania się w 40 stopniowym skwarze. Dosłownie, gdy panowały temperatury powyżej 35 stopni myślałam, że za chwilę się rozpuszczę (jak każdy bałwan zresztą).

Nie ukrywam, że lubię lato (bo lubię), ale jesień... Piękne, kolorowe liście, ciepły sweterek, koc, herbata oraz książka- i jesienny zestaw gotowy. Już nie mówiąc o tym, że uwielbiam grabić liście... Poważnie. Kiedyś wygrabiłam wszystkie liście w sadzie i skończyło się na odciskach na dłoniach... Nie to, że moje dłonie były nieskalane pracą, po prostu intensywne grabienie z uporem maniaka daje takie rezultaty.

Póki co nie mam jeszcze zbyt wielu jesiennych zdjęć z tego roku, dlatego na razie mały mix zeszłorocznych.

I tak poza tym jestem mega dumna z naszych siatkarzy! To jest coś na co się czeka, ten mecz był po prostu cudowny, najpiękniejszy jaki widziałam. Z radości zaszkliły mi się oczy :) Byliśmy świadkami historycznego zwycięstwa! Nie byłam w Katowicach na meczu, oglądałam go w domu, jednak gdy usłyszałam płynący z głośnika hymn narodowy śpiewany przez kibiców to przeszły mnie dreszcze. To było coś! Taki sportowy patriotyzm. Jestem po prostu dumna i szczęśliwa! Pamiętałam jeszcze ten mecz z 2006 i wiedziałam, że tym razem im się uda. No i się udało! Do tej pory uśmiecham się jak głupia do monitora, ale no naprawdę, jesteśmy mistrzami świata, jest się z czego cieszyć! ;) 

Tym pozytywnym akcentem kończę dzisiejszy post :)

PS. Czy tylko u mnie blogger tak się zacina? Często nie widzę Waszych nowych wpisów w pulpicie nawigacyjnym...

Po tym niemal radiowym wstępie zaczynamy posta. Otóż cieszę się niezmiernie, że ostatnie zdjęcia przypadły Wam do gustu. Jedni woleli warzywa (pomidorowa grupa, yeah!), drudzy pajęczynę a jeszcze inni zdjęcie numer 3 bądź ostatnie. Macie zróżnicowane gusty, fajnie ;)

Natomiast dzisiaj przychodzę do Was z kolejnym decoupage'owym postem, jakżeby inaczej. Wypadałoby dać Wam odpocząć od nudnej tematyki różanych szkatułek, ale ja to ja, a Wy to Wy, więc będzie post o decoupage'u. Jestem mistrzem w wyjaśnianiu, nieprawdaż? ;)

Otóż dzisiaj nie będzie standardowej szkatułki z motywem kwiatowym (bum! ale zaskoczenie!). Tym razem będzie to okrągłe pudełeczko ozdobione w dziecinny sposób, czyli w sam raz dla mnie :) Już od dawna pomysł ten chodził mi po głowie, ale czekałam na zakup odpowiedniej serwetki. A gdy już się udało to i pudełeczko powstało. Rym niezamierzony.

Jest to chyba pierwsza praca, z której jestem względnie zadowolona. W pierwotnej wersji po bokach pudełeczka miało coś jeszcze powstać, żeby nie było tak pusto, ale po udekorowaniu góry doszłam do wniosku, że co za dużo to niezdrowo, więc nie chciałam przesadzić. I takie zostało. Niepolakierowane oczywiście, oprócz góry (o zgrozo, dlaczego lakierowanie jest dla mnie takie problematyczne?Dlaczego tak strasznie nie chce mi się lakierować prac? Ktoś mi odpowie? Czy ktoś zna odpowiedź? Bo ja w obłęd popadam!)

Koniec końców wszyscy kochamy pluszowe misie.

Tak sądzę.

Zdałam sobie sprawę, że przez pół wakacji (no dobra, nawet więcej, ale na pewno nie całe) nie wychodziłam na moje polne spacery. Zapomniałam przez to jak bardzo obcowanie z naturą sprawia mi radość. Uczucie to na nowo we mnie rozkwitło w zeszły wtorek, kiedy zachęcona promykami słońca leniwie kładącymi się na mojej twarzy postanowiłam wybrać się na spacer. Oczywiście z aparatem. W ruch poszła wyobraźnia, która za zadanie otrzymała wyszukiwanie ciekawych kadrów w miejscu, które obfotografowałam już tysiąc razy. Nie chcę robić ciągle takich samych zdjęć, więc szukam nowych kompozycji, choć elementy te same. Tak więc które zdjęcie podoba się Wam najbardziej?

Gadam jak potłuczona, ale czasami nachodzi mnie ten dziwny, filozoficzny nastrój. Może to nadchodząca jesień tchnęła we mnie tę nutkę nostalgii?

Czuję się jak poetka-wariatka, która we francuskim berecie i za długiej spódnicy w kolorze grafitu, ze ściągniętymi brwiami symbolizującymi zamyślenie, użala się nad bezsensem tego świata. Och ach! ;)

Powracam do tematu deszczu. Jako że jesień zbliża się do nas wielkimi krokami, najwyższa już pora przyzwyczajać się do tegoż wyjątkowego zjawiska należącego do kategorii opadów atmosferycznych. Znowu prezentuję Wam odgrzewane kotlety (chyba lepiej o tym po prostu nie wspominać, bo wychodzę na osobę, która publikuje ciągle stare foty zamiast robić nowe) za co przepraszam, ale ostatnio miałam dosyć bezowocny czas w fotografii. Każdemu się zdarza i właściwie uważam, że jest to mimo wszystko potrzebne.